Heel lang geleden sloeg het water met bakken uit de hemel neer op onze aardbol. Of beter gezegd misschien, met blokken. Grote meteorieten gevuld met ijs donderde op de vlaktes van onze planeet neer. De planeet die wij later aarde zouden gaan noemen. De temperatuur op aarde was hoog en het ijs in de meteorieten smolt. 150 miljoen jaar lang stortte de enorme met ijs gevulde blokken zich op de wereld. En toen het geweld eindelijk ophield, was het oppervlak van de aarde met meer dan 70% bedekt met water. Zeeën, rivieren, meren, beken, wolken. Het stroomde en het kabbelde overal. Van de gewoonlijke wat droge bedoening van planeten was onze bol veranderd in een waterbol.
En daarna. Niemand weet hoe het precies gebeurde, maar het gebeurde. Zoveel is duidelijk. In en uit het water ontstond leven. Al het leven op aarde is voor het grootste deel opgebouwd uit water. Alle dieren, alle planten, alle insecten, alles. Ja, jij ook. Waterbol. Alles wat je ziet aan jezelf wordt gedragen door water. De processen in jouw lichaam kunnen zich alleen voltrekken bij gratie van water.
De planten op de bodem waaien mee in de stroming. Een vis zwemt over de krabbetjes tussen de stenen. Als een vogel in de lucht over de mensen. Voor een deel van het leven op aarde is water als lucht voor het andere deel. Hetgeen wat hen hun hele bestaan omringt. Het stroomt langs ze heen en ze worden erdoor gedragen.
Water is zo bescheiden, zo nederig. Een sloot of beek doet je gewoonlijk niet van verwondering de ogen knipperen. Wanneer je de kraan opendraait en het water in de gootsteen stroomt, slaat verbazing niet toe. En toch… het kan makkelijk… Water is wonderlijk. Zo helder, zo krachtig, overal aanwezig. Zonder inspanning bereikt het alle plekken en alle organismen, en geeft deze plekken en organismen vorm en leven.
Water gaat nooit tegen de stroom in. Altijd op weg naar het laagste punt. Ze laat zich nergens door tegenhouden, maar zet zich ook niet in. Terwijl water zacht, vloeibaar en meegaand is en rotsen hard en solide. Bergruggen slijten en het water vervolgt gestaag haar weg. Ze heeft geen haast. Ze wil niets. Ze volgt gewoon de weg van haar natuur.
Zo heeft Water de Taoïstische handelwijze Wu Wei geïnspireerd. Wu Wei is het principe van ‘doen door laten’, handelen door niet in te grijpen, niets te forceren. Wanneer je puur waarneemt zal de natuurlijke weg, die er al is, zich eenvoudig openbaren. Dan zal je ongeforceerd handelen en blijft niets ongedaan. Heb geen vast omschreven plannen en geen vast omschreven doel. Wees als water. Water doet niets en toch blijft niets ongedaan.
Door blogster Alix Martin